Escena I e única
Noite de San Valentín. Romeo gabea o muro de pedra e cun brinco entra no xardín dos Capuleto. Ao fondo, o pazo señorial e sobre a porta barroca o escudo do PP entre as bandeiras galega e española. Á esquerda da fachada, Xulieta, no pequeno balcón da súa alcoba, co cóbado na baranda e a man na meixela, parece soñar.
Romeo: Que luz brilla naquela xanela? É o Oriente? É o Sol? É Xulieta! Envexa ten a Lúa da súa beleza. Quen fose luva na súa man para acariñar tan lindo rostro!
(Corre cabo dela e Xulieta sobresáltase).
Xulieta: Ai de min!
Romeo: Segue a falar, meu doce ben. Regálame o do re mi fa sol da túa voz.
Xulieta: Oh, Romeo, Romeo, Romeo, como chegaches aquí?
Romeo: Nas ás de Cupido pasei o valo. Ningún peche pode deter este amor meu!
Xulieta: Temo por ti, amantiño. Temo pronunciar o teu nome. Se os meus te descubrisen…
Romeo: Máis temo os teus ollos, Xulieta adourada, que a xenreira da túa xente!
Xulieta: Oh, Romeo idolatrado, non podemos vivir medoñentos un amor tan excelso. Rexeita a Pedro Sánchez! Renega do Goberno Frankenstein! Ven ao Partido Popular e os meus abriranche as portas da casa, os brazos e o corazón!
Romeo: Xulieta amantísima, os Montesco somos socialistas desde 1879, cando Pablo Iglesias “O Bo” creou o PSOE, e estamos orgullosos dos valores que nos transmitiu!
Xulieta: Pero agora, xentil Romeo, ides da man con Bildu, Esquerra e Junts, que queren romper España…!
Romeo: Erras, anxo de amor. É o PP quen pon en perigo a democracia en España, ao se aliar cos neofranquistas de Vox…!
Xulieta: Cegáronte con malas artes, incauto Romeo. A túa apostura non é a da vil canalla nin a dos desleigados rompepatrias! Ti es dos nosos. Ti es “xente de ben”.
Romeo: Non tal, Xulieta adourada. (Abre os brazos e recita). Eu son dos que “aturan rexamente mentiras e inxustizas a cotío; dos que súan e choran un pranto cotián de bolboretas, de lume e vento sobre os ollos nús”!
Xulieta: Que versos máis chorras, Romeo!
Romeo: Son da Longa noite de pedra, Xulieta. A longa noite que perdura na estrutura caciquil do PP!
Xulieta: Ha, ha! Para cacique o Pedrito felón e golpista, Romeo!
Romeo: Ha, ha! Para caciques os do PP, Xulieta. O terror das monxas e dos vellos dos asilos!
Xulieta: Ignoraba que foses tan zoquete, Romeo!
Romeo: E eu que foses tan obtusa, Xulieta!
Xulieta: Pois xa estás largando antes que che guinde a maceta á cabeza, gilipollas!
Romeo: Agora mesmo e nin atrás miro, zoupona!
Xulieta: Recordos a Pedro e Puigdemont, picholiñas!
Romeo: E ti a Feijoo, Abascal e á garda neonazi, fachicocha!
Xulieta: Vai á…!
Romeo: Vai ti!
Cae o pano con enorme estrondo, como se san Valentín o tirase desde o Ceo.
