Casaron en 1946, cando ela tiña 19 anos e el 21, sen coñecer ningún dos dous outra experiencia amorosa. El era pintor de brocha gorda, bo profesional, e nunca lle faltou traballo; ela facía con mimo os labores do fogar nun piso pequeniño e lindo como una casa de monecas e levaba conta da economía doméstica porque a nai lle aprenderá que “quen aforra un chico cando pode, ten un peso cando quere”. Criaron dous fillos –neno e nena- nun fogar feliz, e compartiron a súa alegría con familiares e amigos. Cantaban moi ben e cando, de volta das praias, interpretaban a dúo “Cuando se quiere de veras”, a canción de Pedro Vargas e Libertad Lamarque, calaban todos para escoitalos. Así, nun vivir un para outro, sen entender a vida un sen o outro, protagonizaron unha historia de amor sinxela e fermosa durante setenta anos, ata que irrumpiu o alzheimer e ela, toda bondade, inxenua, sempre surrinte e amable, converteuse nunha réplica da nena de “El exorcista”. Os psiquiatras recomendaron o internamiento nunha residencia, e el respondeu: -Sí, pero con ela vou eu. E entraron os dous.
El, coa cabeza perfectamente lúcida, renunciou ao propio vivir para atendela, levando conta da medicación, de que comese, de que a levasen ao baño… Respondía con paciencia infinita as preguntas disparatadas que ela facía e, se a vía triste, aloumiñábaa sen pudor e bicábaa e cantáballe: “Cuando se quiere de veras, como te quiero yo a ti…” ata que ela se animaba e cantaba con el.
O 24 de setembro de 2013, con 90 anos, el morreu exhausto. No camposanto eu recordaba un dos contos máis emotivos de Castelao: o dos vellos que tamén tiveran mocidade, que casaran por amor e viviran amándose totalmente. Cando o vello morreu e sacaban da casa o cadaleito, a vella saiu á porta e dixo: -Deica logo, Eleuterio.
Aquela despedida foi motivo de risa na aldea e ninguén pensou con canta dor chamaría pola morte, aquela noite, a vella namorada.
Á protagonista desta pequena historia ninguén lle oiu dicir nada porque quedou sen fala. Sen o home ao seu carón, non volveu falar, nin a alegrarse coa visita dos fillos e netos. Abraiaba a tristura do seu rostro, no que cada ollada era unha interrogante. Non quixo vivir máis e o 29, cinco días depois que o home, morreu. El nunca falara de incinerarse, pero dispúxoo a última hora e explicoume por que: -Xa verás, non tardarei en vir por ela; e estaremos sempre xuntos.
Tal día como hoxe, hai catro anos, cumpríronse os seus desexos.
