O meu amigo Ángel debeu de ser o home máis serio que coñecín, e, ao dicir “serio”, refírome a que nos vinte anos que o tratei, a diario, en Bazán, onde traballaba de administrativo, nin o vin rir, nin souben que fixese un traballo “daquela maneira”, para saír do paso. En Ángel a perfección non era unha meta, senón a rutina de cada día. Non había máis que velo: pequenote, pero dereitiño, sempre vestido como para un desfile na pasarela, sen unha engurra na roupa, sen un pelo despeiteado na cabeza, as uñas perfectamente recortadas… Nunca fumou, nin bebeu, nin deixou de facer exercicio físico. Víao en Bazán, pero tamén fóra, porque eramos case veciños, que casara con Elisa, unha rapaza do cadro de Esteiro e vivían en Carlos III. No verán atopábao na praia do Vilar, en Cobas, da que era un fixo dende os tempos en que non había coche de liña, e a viaxe facíase nunha daquelas “guaguas> de rodas macizas que os hoteis Suízo e Ideal Room tiveran para recoller os clientes na estación de ferrocarril. A que ía a Cobas, coñecida por “Gilda”, polos meneos que daba, ao chegar á costa da Bailadora, subía en marcha atrás, que en primeira non podía. Eu non cheguei a coñecela.
Debeu de ser en agosto do 1963, no Vilar, unha mañán espléndida, cando Ángel e Elisa, paseaban pola beiramar, seguidos dos fillos, dous nenos de dez e cinco anos máis ou menos, que non deixaban de correr e xogar. Elisa padecía de varices e de cando en cando botaba unhas xarapeladas de auga polas pernas. De súpeto deu un berro tremendo e caeu no chan, retorcéndose coa dor. Ángel, os nenos e moitos home e mulleres correron a artendela. Picáralle un escarapote.
Ninguén sabía que facer. Ángel estaba nerviosísimo, os nenos choraban e Elisa non deixaba de laiarse. Entón un home pequecho e gordo dixo cunha voz grave e serea, que fixo calar a todos:
-Yo oí decir que para las picaduras de escarapote son muy buenos los orines de niño.
Ángel volveuse ao fillo maior e ordenoulle:
-¡Méale en la pierna a mamá!
O rapaz tentouno pero non puido.
-¡Papá, no me sale!
Ángel, fóra de si, largoulle unha labazada e ordenou ao pequeno :
-¡Méale en la pierna a mamá!
O pequeniño choraba pero non lle saía unha pinga. Elisa seguía queixándose a berros, e Ángel preguntou ao señor pequecho e gordo:
-¿Pero tienen que ser meos de niño? Porque si valen de adulto, le meo yo, que es mi mujer.
O señor pequecho e gordo fixo un xesto coas mans semellante ao que debeu de facer Pilatos antes de lavalas, e respondeu:
-Yo oí de meos de niño; de los de adulto no me consta.
Foi aí cando, furando entre as pernas de tantos curiosos, apareceu un neno de sete ou oito anos, con pinta de pillabán.
-¡A ver este!- Berrou un.
-¿Ti quéreslle mexar na perna a esta señora?- Preguntoulle outro.
O rapaz abriu os ollos, mirou a perna de Elisa e dixo como se nada lle apetecese tanto:
-¡Eu si!
Sacou a pichula e botoulle unha mexada enorme.
Varias persoas axudaron a Anxo a poñer a Elisa en pé, a levar as bolsas e a chegar á parada do coche de liña. Os nenos ían detrás enxoitando as bágoas.
Anos despois, Ángel, boísima persoa pero sen chisco de sentido do humor, aínda non quería recordar aquel fermoso día de praia que lle chafara un escarapote.
