Recordo de sete amigos, cun surriso nos beizos

 

Levo tempo sen escribir porque nos últimos meses morréronme varios amigos e non me vin con azos para facer tantos obituarios; pero a Parca, cabrona e teimuda, seguiu danzando arredor de min e en pouco tempo levoume outro, e outro, e outro… O día 24, cando fun a Ferrol para presentar a duodécima convocatoria do Premio Couso de Liberdade de Prensa, entereime de que a Desdentada me deixara sen José Manuel Rodríguez Pita, amigo da infancia, da adolescencia e da mocidade. Había anos que vivía en Vigo, pero era ferrolán e fillo maior dos donos da confitería Viena, que había na rúa Real, onde facían unhas milfollas de merengue grandes como adoquíns. De Pita escribín varias veces na serie “Ferrol, Ferrol, Ferrol, onde eu nacín”, porque fomos facéndonos adultos xuntos. Dúas semanas antes morrera o eminente cardiólogo Alfonso Castro Beiras, persoa cordialísima e con gran sentido do humor. Por eso, hai anos, me encargou unha conferencia titulada “Medicina y humor”, que lin nas xornadas da Fundación Española del Corazón, celebradas na Coruña.

Un día atopeino no hospital, co uniforme branco dos médicos e unha enorme carteita negra, con asa, na man. Pregunteille para que a levaba e respondeume que, como era tan despistado e perdía todo, decidira ir sempre coaquela carteiraza na que cabía todo. Cousa que lle daban, ía á carteira. Só así podía estar certo de chegar ao despacho sen deixar algo polo camiño. Gran persoa Castro Beiras. Xubilárase hai un ano, pero seguíano chamando os conselleiros e ministros para pedirlle asesoramento.

Pita, Castro Beiras, antes, en novembro, o queridísimo Pepe Chao Rego… Acordeime dun vello mariñeiro de Cangas de Morrazo, que, cando lle morría un amigo, dicía en voz alta, mentres asentía coa cabeza: -¡Cómo te los vas llevando! ¡Y de los mejores!

A Parca en La Voz de Galicia

Así é; sempre a Parca cabrona leva os mellores e desde hai meses tomouna cos compañeiros de La Voz de Galicia. En maio de 2015 levou a Juan Ramón Díaz, o director que convertera un xornal de provincias nun dos de maior tirada e prestixio en España. Juan Ramón e eu tivemos unha gran amizade dentro e fóra da redacción, e viaxamos moitas veces a Portugal para visitar librarías de lance, onde merquei boa parte dos meus libros máis valiosos e queridos. Temos rido moito a dúo, moitísimo; e sigo rindo ao recordalo. Despois, en octubro, a Parca veu por Nacho Mirás, redactor na delegación de Compostela, que fixera nun blog a crónica diaria da súa relación co cancro. Foi un plantarlle cara, sen medo, mofándose das súas muecas. Nacho converteuse no paladín de moitos enfermos que viron na súa valentía e no seu humor un exemplo a seguir. En Nadal arramplou con Xosé Fernández Ferreiro, xornalista na redacción, autor de varias novelas excelentes; o 5 deste mes con Francisco Ameixeiras, xurídico da empresa nos anos de maior éxito; e o día 26 con Armando Fernández Xesta, director adxunto e amigo da alma.

Non podo seguir calado porque sinto que tiña razón o vello mariñeiro de Cangas. Sempre nos deixan os mellores e quero recordalos como sempre falei con eles: cun surriso nos beizos. De Nacho e de Juan Ramón fixera as correspondentes semblanzas, e podedes lelas nos enlaces Juan Ramón y Nacho Miras. De Pepe Ferreiro, Paco Ameixeiras e Armando Fernández Xesta cóntovos algo hoxe.

Cando morreu Pepe Ferreiro eu andaba con problemas de saúde e non puiden achegarme ao tanatorio nin ao cemiterio, polo que un amigo común me preguntou se me levara mal con el. ¿Levarme mal con Pepe Ferreiro? Era imposible. Levámonos moi ben, coma o pan e o leite; porque ademais de termos caracteres compatibeis, os dous coincidiamos en moitas sensibilidades, entre elas o pracer de viaxar e o amor por Portugal. Por el coñecín lugares preciosos no país irmán, e cando lle contaba, alcendíaselle unha chipa nos ollos azuíños, e emocionábase recordándoos.

Penso en Pepe Ferreiro e teño que surrir porque era tan despistado como inocente, e pasábanlle cousas inimaxinabeis. A última, o día en que ingresou na Academia Galega. Foi no taxi repasando o discurso, e nun freazo caéronlle os folios e revolvéronse. Non tería importancia se os levase numerados, pero non se lle ocorrera facelo, e cando o leu andaba de folio en folio, buscando onde seguir. El disgustouse, pero todos cantos asistimos ao acto o coñeciamos e queriamos, e non podiamos disimular a risa. Cousas de Pepe Ferreiro. Cousas de boa xente.

De Paco Ameixeiras, persoa excelente e por eso feliz, sempre amable, sempre risoño, teño que rir recordando unha das anécdotas da súa xestión profesional. Foi nos primeiros anos setenta, quizais no 73, cando se inaugurou en Ferrol a residencia para suboficiais da Armada. O titular de La Voz de Galicia dicía a catro columnas: “Hoy se inaugura la Residencia de Subnormales de la Armada”. Erro que deu ocasión de lucimento a Paco, quen conseguiu restablecer a confianza dos mandos militares nos profesionais do periodismo.

De Armando non sei por onde empezar, porque era un exemplar humano “raro”; un exemplar en inminente perigo de extinción. Foi, penso, o derradeiro “cabaleiro” do XIX no noso século. Intelixente, culto, divertido, sempre disposto a rir e cunha paixón enorme polos soldadiños de chumbo. Tíñaos de todos os países e do todas as épocas, e reproducía con eles as batallas máis famosas da historia. Dou fe de que, ademais, Armando era gran amigo dos amigos. Podería contar del moitas anécdotas divertidas, pero limitareime a unha antolóxica.

Cando Franco agoniaba, en todos os xornais de España había un caderno feito desde había tempo, no que se falaba del e do que fora o seu goberno; pero os días pasaban e Franco seguía agoniando. Varias veces estiveran os cadenos a punto de entrar nas edicións, pero sempre houbera que retiralos. Ata que o 20 de novembro de 1975 o presidente Arias Navarro confirmou no informativo da noite de TVE que Franco morrera, e en todas as redaccións de todos os xornais de España empezaron a facer cambios, contra reloxio, para dar a noticia en primeira, dar cabida ás últimas informacións e remitir o lector ao caderno preparado había tempo.

Pero as presas non son boas e Armando, responsable de edicións de El Correo Español, tivo que facer varios cambios en poucos minutos, e sucedeu o incrible. En primeira dábase a noticia da morte do Caudillo e remitíase a unha páxina do interior onde debería estar o caderno, pero o que estaba era un gran anuncio publicitario, a toda páxina, que dicía: “Celébrelo con champán”. E o debuxo dunha botella entre serpentinas e demais adovíos do próximo Nadal. Explicar o erro foille máis difícil a Armando que a Ameixeiras explicar o dos “subnormales” da Armada; pero ao final non pasou nada.

Cando cheguei ao Tanatorio, Mariela, a viúva de Juan Ramón, comentoume que xa estarían a montar un xornal no Alén e respondinlle que esperaban por min. Pepe Ferreiro encargaríase das noticias de local, Nacho das entrevistas, Armando da dirección, Juan Ramón da política de empresa, Paco da parte xurídica… Falta o caricaturista e sen caricaturista non hai xornal; pero cando eu chegue, despois da experiencia vivida por todos na Voz, imos facer un xornal que nin Dios.

3 comentarios en “Recordo de sete amigos, cun surriso nos beizos”

  1. Lo siento de verdad Siro, perder un amigo o un familiar querido es como si te arrancaran algo de tu propio cuerpo o alma. Yo tambien, que tengo unas cuantas castañas más que tú, he perdido unos cuantos amigos. El último, mi jefe en El Zaire, con 92 años, un excelente jefe y maravilloso amigo a quién, pienso, le amargué la vida ,pues le presenté a la que, hasta hace poco, fue su mujer. Mi más sentido pésame pòr la pérdida de tan señalados amigos y una gran aperta

    Responder

Deixa un comentario