Puntadas sen fío: Villarejo e Cía.

Agora o excomisario Villarejo acóchase detrás dun portafolios, pero en 1981, cando só era inspector, participou a cara descoberta no programa Esta noche, presentado por unha candorosa Carmen Maura que, con dozura no ollar, surrir e dicir, levaba aos fogares a convición de que unha España ilusionada, impoluta e feliz estaba a nacer en democracia. José Manuel Villarejo, secretario xeral do Sindicato Profesional de Policía, daba a imaxe perfecta do policía para os novos tempos e corroborouno ao afirmar: “Dentro del ambiente funcionarial, posiblemente el cuerpo que más ha asumido el proceso democrático ha sido el Cuerpo Superior de Policía”.

Díxoo con tanta humildade, que a práctica totalidade da audiencia creímolo e celebrámolo. Aleluia! Tiñamos unha policía democrática.

A metamorfose daquel home discreto e aparentemente tímido, no creador dun clan mafioso que utilizou a influencia de políticos, medios de comunicación e administración de xustiza para enriquecerse con actuacións delictivas, é tema para unha novela negra de éxito seguro. Explicar como montou a rede de extorsión, espionaxe e branqueo de capitais, é para que alguén con talento e gracia engada un cuarto título ás comedias satíricas que Berlanga e Azcona levaron ao cine cos títulos La escopeta nacional, Patrimonio nacional e Nacional III.

O inspector Villarejo viu agromar a corrupción e entendeu que o choio non estaba en combatela, senón en facer o traballo suxo que os corruptos demandasen. En 1983 pediu a excedencia e montou un chiringuito que chegou a ter 46 empresas e 16 millóns de euros de capital social. Cliente seu era o ministerio do Interior que, lle permitiu volver á policía e manter a rede empresarial. Fíxoo en 1993 e, ascendido a comisario e protexido polos superiores, viviu anos de viño e rosas. Xuíces, políticos, empresarios, banqueiros e xornalistas reclamaban os seus servizos. Na trama Gúrtel, nos casos Bárcenas, princesa Corina, Ignacio González, o Pequeno Nicolás… En todo andaba Villarejo, e en todo gravou aos interlocutores.  Tantas e tan comprometidas gravacións fixo, que presume de ter collido o Estado polas pelotas. Non serán para tanto, pero si para valorar a catadura moral do excomisario e dos seus clientes. A do empresario Juan Muñoz, casado coa xornalista Ana Rosa Quintana, é bo exemplo. Págalle 20.000 euros para que investigue a un avogado felizmente casado: “A nosotros nos vale todo para atacar al enemigo”. Villarejo sabe que o CNI gravara ao avogado “farlopeando” e promete conseguir a cinta. Se o avogado non cede á chantaxe, “se cuelga la cinta en YouTube y a tomar por el culo… Todo aquel que nos toca los cojones. Mira cómo termina”.

Como Al Capone está a rematar el, condenado, non por mafioso, senón por delincuente fiscal. O home que o enchiquelou é o meu paisano David R. Vidal, informático e, outrora, axente do CNI. Cando descubriu as contas de Villarejo en Panamá para branqueo de capitais, fixo chegar a información a dous comisarios. Un deu a calada por resposta. Outro dixo: “Non interesa”. Entón enviouna ao fiscal anticorrupción e Villarejo foi á trena.

Non nos engañemos, os Villarejos existen porque a corrupción os crea e nós vemos a corrupción como un mal inevitable; como a contaminación ambiental, máis ou menos.