O que está a pasar na corporación municipal de Ferrol terá que figurar na antoloxía do disparate político porque é unha versión anovada e mellorada de Sopa de ganso, a formidable astracanada cinematográfica protagonizada polos irmáns Marx. Non é que se fixese unha montaña dun gran de area, porque nin gran de area había. Foi puro e simple onanismo político que derivou en pique partidista: «que ti non me mollas a orella», «que si», «que non», «que a roxo non me gañas»…
A algún profundador, como aquel barbeiro de sábado de quen fala Castelao, ocorréuselle, mentres facía bólas cos lixos do nariz, que cando saquen a Franco do Val dos Caídos poderíano traer a Ferrol. Era unha idea sen pés nin cabeza, pero o alcalde cometeu o erro de declarar que a familia do Caudillo ten o dereito de meter os seus restos no panteón familiar que posúe no cemiterio de Catabois, desde o ano 1967, cando a corporación municipal llo regalou ao fillo máis ilustre da cidade, e onde están os avós paternos, una tía e una irmá. E aí empezou a lea. O Bloque e o PSOE fóronlle á chepa e proclamaron que de vir o Invicto a Ferrol, para que a cidade se converta nun lugar de peregrinación fachorra, «tararí que te vin». O alcalde, pillado cos calzóns baixos, saltou coma un lóstrego; dixo «digo» onde dixera «Diego» e advertiu que se instaría á familia Franco a pagar os recibos pendentes do panteón.
Ferrol en Común, PSOE e BNG radicalizaron as posicións, día a día, e, no mesmo lote, acordaron retirar do Concello as fotos dos alcaldes do franquismo; na cidade, a simboloxía da ditadura que aínda fica; no Arsenal, trocar certos nomes do rueiro; e iniciar os trámites administrativos para que o concello recupere a propiedade do panteón. Os restos dos familiares de Franco serán entregados aos descendentes e, de se negaren a recollelos, depositaranse nunha foxa común.
E aquí o ridículo do delirio inicial convértese en abraiante falta de humanidade, porque en base a que estraños principios morais se pode ir contra o ditador, exhumando os restos duns familiares sen responsabilidade na ditadura? Esa non é política de esquerdas. Nin de esquerdas, nin de dereitas, porque unha corporación democrática non pode actuar como un fondo voitre.
Coido que o sectarismo das esquerdas parte dunha idea que levamos gravada no cerebro a base de repetila teimudamente: a Guerra Civil foi entre bos e malos. Os bos eran os republicanos, naturalmente, e os malos, os golpistas. O certo é que nas guerras abondan os malos nos dous bandos, de aí que as mesmas barbaridades feitas polos franquistas na zona nacional as fixeran os roxos na zona republicana. Despois veu a interminable represión dos vencedores e a loita dos vencidos por recuperar a liberdade. Nunca chegariamos a derrubar o sistema, pero si recuperamos a dignidade que se nos negara. Esa dignidade que non podemos perder no túmulo dos Franco en Ferrol, cunha actuación que, mírese como se mire, será unha enorme covardía.
