Deixáronnos en días consecutivos. O 26, o escritor e mestre de escola Xavier Puente Docampo, e o 27, o político e profesor universitario José Luis Meilán Gil. Á parte da dedicación á docencia en ámbitos moi distintos, probablemente non había nada en común entre estes dous homes, a non ser o sentido do humor.
En Xavier percibíase de contado porque levaba a risa nos ollos e cascara a voz espallando cordialidade e simpatía ao seu redor. Imposible atoparse con el sen que o saúdo fose acompañado dunha broma ou dun comentario gracioso. O humor formaba parte daquela aura de bonhomía que percibía quen a el se achegaba.
En Meilán, tan circunspecto, tan elegante, tan correcto sempre, o sentido do humor non era perceptible nin imaxinable por quen non tivese a oportunidade de oílo manexar a ironía e o enxeño como o toureiro a muleta e o estoque. A expresión do rostro, enmarcada nas cellas que lle rubían en ángulo pola fronte, era a mesma se pronunciaba un discurso académico ou facía un comentario satírico. O seu era o que, tradicionalmente, vén chamándose «humor inglés», que tanto pode ser o de Óscar Wilde, coma o de Dickens, Chesterton ou Sterne.
Sabedor do moito que valoraba o humor, visiteino en marzo de 2003 no despacho de rector e propúxenlle que a Universidade de A Coruña fose a primeira en crear unha Aula do Humor. As cellas de Meilán disparáronse ata o nacemento do pelo mentres repetía en voz queda: unha Aula do Humor. Quixo coñecer o programa e paseíllo nun par de folios; preguntoume polo profesorado e faleille dos tres xoves licenciados en Letras cos que me reunía, desde había meses, para estudar e mellorar os textos que eu arranxara durante anos. Entusiasmouse e o 22 de abril convocou á prensa para dar a boa nova de que a Universidade de A Coruña poría en marcha a Aula de Humor na Sociedade e mostrar o precioso cartel que a publicitaba. La Voz de Galicia deu a noticia a toda páxina e informou de que o primeiro curso se impartiría do 9 ao 31 de maio, tería un máximo de 30 prazas e recibiría dous créditos de libre configuración. Eu expliquei que o temario rebasaría fronteiras temporais e xeográficas, e permitiría rescatar a memoria de grandes creadores de humor, descoñecidos polos xoves. A modo de exemplo citei a Julio Camba e lin o artigo que dedicou aos políticos galegos en La rana viajera, e que comeza dicindo: «Galicia es tierra de sardinas y de políticos. Las sardinas nacen unas de otras, y los políticos también». Meilán non deixou de rir durante a lectura e, ao rematar o acto, díxome: «Vai ser un éxito». Estaba certo de que gañaría as inminentes eleccións, pero perdeunas e cando visitei a Xosé María Barja, o seu sucesor, para falarlle da Aula do Humor, díxome que non había cartos e o proxecto quedou en nada.
Como Meilán irá ao Ceo polo atallo e eu recoñezo que, para non ser crente, Deus se porta moi ben comigo, pode que algún día nos vexamos alá arriba e poidamos poñer en marcha a nosa Aula do Humor. Eu lerei algúns contos divertidos e tenros de Docampo para poñer un sorriso nas bocas de santas e santos, que, a verdade, boa falta lles fai.
Siempre en su sitio