Conta nas memorias a infanta Eulalia, irmá menor de Alfonso XII, que cando, por razón de Estado, quixeron casala con Carlos de Braganza, futuro rei de Portugal, non aceptou, malia ser o príncipe un bo amigo que podería inspirarlle amor; pero, se xa lle pesaba a diadema do infantazgo, que non lle pesaría unha coroa?
Letizia Ortiz tíñao moitísimo máis difícil que a infanta Eulalia e, aínda así, deu o paso e meteuse no avispeiro da Casa Real. A culpa tívoa o príncipe Felipe, tan guapo e seductor; pero tamén Perrault e os irmáns Grimm, que falsearon o conto da Cincenta. Porque a nobreza daquel reino viu sempre á princesa Cincenta como unha criada co nariz manchado de feluxe; e as mozas plebeas, casadeiras, que probaran sen éxito o zapatiño de cristal, aborrecérona e non deixaron de reprobar o seu xeito de falar, de vestir, de actuar… O certo é que o Príncipe Azul e a Cincenta non foron felices e comeron perdices ata superaren un par de crises matrimoniais, causadas polo ambiente hostil e o marujeo.
A Letizia xornalista era un encanto. Un colega que traballou con ela dicía nun artigo: “Ahora que todo el mundo arremete contra Letizia, ¿cómo era la Letizia que conocí?” E describiuna simpática, falangueira e con ambición profesional, pero sen pisar a ninguén cos tacóns de agulla. A Letizia Princesa de Asturias, filla dun taxista e divorciada, pasou a ser un perigo para a institución monárquica, segundo o Rei Juan Carlos, Jaime Peñafiel e as respectivas áreas sociais de influencia; fría e calculadora para a aristocracia; e altiva e distante no marujeo popular.
Eu non coñezo á raíña Letizia, pero falei con ela dúas veces e as dúas pareceume sinxela, amable e simpática. A primeira, brevemente, en maio de 2013, cando os Príncipes de Asturias inauguraron na Biblioteca Nacional a exposición La Transición en tinta china e se detiveron ante unha viñeta miña sobre un xuiz de Fuencarral que non admitira o nome Libertad para una nena, por “extravagante, irreverente y subversivo”. Os comentarios dos dous foron tan asisados como divertidos. A segunda, tres anos despois, en San Millán de la Cogolla, no seminario sobre El lenguaje del humor en el periodismo español, que ela inaugurou, xa como raíña. Daquela, achegouse a Juan Soto Ivars e a min e ficou con nós media hora longa. Con Ivars falou de cine e comigo de Wenceslao Fernández Flórez, a quen citara no discurso. Eu, anoxado polo mal trato que lle daban os medios nas seccións de marujeo, quixen tratala co máximo respecto e debín de excederme porque entendeu a miña cortesía como distanciamento e, ao despedirse, preguntoume con moita gracia: -¿Puedo darle un par de besos a un republicanazo como tú? E aínda que asentín, repetiu a pregunta con outras palabras, cada vez máis risoña e ocorrente. Mentres me bicaba, díxenlle algo que non vou repetir e premioume cunha gargallada.
Aquela fora unha conversa entre tres xornalistas e eu encirreime en ver unha raíña. Puiden amañalo con humor e rematamos rindo a dúo. Véndonos rir, Ivars ría tamén. Recordeino o luns, na homenaxe do Congreso á republicanaza Clara Campoamor, que ela presidiu.
