Puntadas sen fío: Cabrona morte

Xosé Luis Franco Grande e Dositeo Rodríguezpor Siro
Xosé Luis Franco Grande e Dositeo Rodríguez

Desde mozo entendín a morte como parte da vida e seguindo a tradición galega convertina en protagonista de narracións, viñetas e conferencias humorísticas, como a que lin na asemblea da Asociación Española do Corazón, en A Coruña, no 2002, coa que os cardiólogos riron moito.

Si, durante décadas leveime ben coa morte, bromeei con ela e ata me divertía descubrirme entre as siluetas que fan a danza macabra, na escena final da película O sétimo selo, de Igman Bergman. Porén, des que se vale do coronavirus e se converteu na “desgraza traidora, que vén e nunca se sabe onde vén”, que Rosalía temía; anóxoa, aborrézoa e non podo arredar da mente os versos que escribiu alguén tan cabreado coma min:  

 “Muerte, si otra muerte hubiera
que de ti me libertara.
a esa muerte pagara
porque, a ti, muerte te diera.”

O último amigo que perdín por infección do coronavirus foi Dositeo Rodríguez, conselleiro da Presidencia nos gobernos de Fraga e persoa cordialísima. En xaneiro contoume que escribira un libro sobre os seus anos con Fraga, baseándose nas crónicas da Voz e nas miñas caricaturas, e pedíume  autorización para reproducilas. Respondinlle que usara cantas quixera, ofrecinme a enviarllas con alta resolución para garantir unha boa reprodución e envieille un quilo de bicos para Carmela, a súa dona, tan entrañable coma el. O 22 de marzo mandoume un vídeo de debuxos animados no que un paxaro de cores ledas canta unha canción moi divertida e rítmica a outro paxaro escuro e triste. Dille que na vida hai problemas, pero preocuparse é duplicalos; e ofrécese a axudalo: “Mírame a min. Chámame se estás mal e fareite surrir”. E repite o retrouso: “Non te preocupes. Se feliz”. Rematan bailando e voando xuntos. Cinco días despois Dositeo estaba morto e eu non deixo de pensar que aquel paxaro optimista é coma el era.

Non foi o coronavirus, senón un cancro implacable quen levou ao escritor Xosé Luis Franco Grande, o 31 de marzo. Presentáranos Ramón Piñeiro en 1973 e aquel día os dous soubemos que eramos da mesma raza: a dos tímidos patolóxicos. Iso creou unha corrente de simpatía entre nós, que se mantivo sempre. Foi doado: eu son de bo xorne e el un arroutado, todo corazón, leal e xeneroso. Cando publiquei o artigo García-Sabell no franquismo, felicitoume e agradeceumo, entusiasmado, porque –pensaba-  terá que facer reflexionar aos membros da Academia.

Aquel día pregunteille se tiña datos dunha cea de galeguistas, nos anos cincoenta, nas aforas de Santiago, na que Otero Pedrayo e Álvaro Cunqueiro debateron, durante dez minutos cada un, sobre “o sexo dos anxos”. Eu coñezo o feito por Ramón Piñeiro e Fernández Albor, que asistiron, pero Xosé Luís non sabía nada. Días despois escribiume para suxerirme outras vías de investigación. Incrible; estaba gravemente enfermo, pero pensaba en min, e tres días antes de morrer publicou un artigo na Voz, que ditou á filla. Morreu coas botas postas, as do galeguismo; botas de sete légoas, coas que chegou tan lonxe e a tantos amigos, que están a recordalo en artigos fermosísimos. Eu nin o intento e limitome a renegar da morte cabrona que leva a quen quero.   

Deixa un comentario