O domingo pasado foi o Día Mundial da Poesía e como a celebración é recente, súmome a ela parafraseando a William Shakespeare na traxedia Xulio César, cando Marco Antonio di no discurso fúnebre polo heroe: “Eu sei que Bruto é un home honrado”; e digo: “Eu sei que Julio García Comesaña, conselleiro de Sanidade da Xunta de Galicia, é un home honrado”. Marco Antonio afirmábao ironicamente e eu fágoo con convicción porque so un home honrado pode declarar, como máxima autoridade sanitaria da comunidade, o que el declarou á prensa sobre a vacina AstraZeneca: que en Galicia se recibiu e vacinouse con el, parte do lote que outros países rexeitaron por temor a que tivese relación con episodios trombóticos; e engadiu: “Creo que as que están por poñer non son dese lote”. Ese “creo” é a proba do algodón da honradez do conselleiro. O “creo” moi tranquilizador non era, pero demostrou que estamos ante un raro exemplar de político veraz.
Días despois, a Axencia Europea do Medicamento determinou que non se puido establecer relación directa entre as tromboses e a vacina; e os membros do Consello Interterritorial da Saúde en España, para afortalar a credibilidade da determinación, acordaron pasar o límite de idade dos próximos vacinados de 55 a 65 anos. Houbo debate na reunión porque uns propuñan “o pelao 60”, outros o 64 por aquelo de “o 6 e o 4, a cara do teu retrato”; outro máis admitiu que lle encantaba o 69; pero gañou o 65 e, ao brindar polo acordo, alguén puxo o selo de cualidade cun verso de don Antonio Machado: “Tengo una copa en la mano y en los labios un cantar”.
O certo é que coa boca pequena seguen a dicir da AstraZeneca que “os riscos son mínimos e os beneficios innegábeis”, argumento que me recorda o de Isaac Díaz Pardo nos artigos en que falaba de Stalin: “Stalin foi un monstruo, pero freou a Hitler”. Díxenlle nunha ocasión: -Isaac, non é o mesmo “dóeme, dóeme, que vaime doendo”. Tes que dicir “Stalín freou a Hitler, pero foi un monstruo”. Ceibou unha gargallada, pero non me fixo caso.
Estes días as axencias de prensa informan de que a opinión pública europea anda coa mosca detrás da orella respecto á AstraZeneca e que o setenta por cento dos franceses e a metade dos alemáns dubidan da súa seguridade. En España circula un wasap no que se pide que os membros dos gobernos central e autonómicos e os deputados todos se vacinen con ela ante as cámaras de tv e o notario. Que prediquen co exemplo, como fixera o ministro Fraga, en 1966, cando se bañou en Palomares para demostrar que a mar non estaba contaminada polas bombas nucleares caídas dun avión norteamericano. Por certo, Fraga, pobriño, verdade? Manolo Monge e os seus cazafranquistas conseguiron que os concellos de Ferrol e A Coruña lle retirasen o título de “fillo adoutivo”, e o PP íalle facer unha casa museo en Vilalba; pero alí fican esquecidas as caixas cos recordos atesourados toda a vida. No 2005 publiquei unha viñeta na que Feijoo abría a ventá e o vento tiraba o retrato de Fraga á papeleira. O pé dicía: “Alá vai o fraguismo”. Era verdade. Case tan verdade como a de Bécquer no verso “¡Dios mío, qué solos se quedan los muertos!”.
