O abrazo máis conmovedor de cantos levo vistos na gran pantalla é o de Anouk Aimée e Jean Louis Trintilgant na película Un hombre y una mujer, de Claude Lelouch, estreada en España en 1966. Velos daquela, mozos e guapos, entrelazados, esfarelándose de amor un día invernal, nunha praia cuberta de brétemas, mentres soaban as notas do Dabadabadá, de Francis Lai, foi un momento máxico da sétima arte, que aínda hoxe revivo fotograma a fotograma. Porén, aquela fermosísima escena quedou totalmente superada, eclipsada, varrida, no meu arquivo emocional polo abrazo que o pasado día 12 se deron Pedro Sánchez e Pablo Iglesias ante as cámaras de televisión despois de asinar, con gran xenerosidade por ambas as partes, un preacordo de goberno.
Sinto pudor ao dicilo, pero son un sentimental e aquela noite andei de canal en canal, para velos, unha e outra vez, con emoción crecente. E tamén eu dicía «Oooooh!», compartindo o pasmo dos presentes no acto, cando Pablo ollaba con tenrura e un puntiño de timidez a Pedro, antes de botarse a el coma unha pantera para que o acollese e estreitase no seu peito de atleta. Foi, non ten volta, outro momento máxico, esta vez na pequena pantalla; e mentres os vía, atordado, aloulado, coa boca aberta, oía a Mario Clavell, o cantor e compositor arxentino da miña mocidade, no bolero que foi o seu maior éxito: «Abrázame así, que esta noche yo quiero sentir de tu pecho el inquieto latir cuando estás a mi lado».
Hai que ter corazón de pedernal para non sentirse conmovido con ese abrazo tenro, apaixonado, impúdico, de dous líderes que, horas antes, se poñían, un a outro, como folla de pirixel en cadanseus mitins. Foi, ben o sei, un milagre da santa Urna, patroa dos acordos imposíbeis, porque, recoñezámolo, Pedro Sánchez estratego, o que se di estratego, non é. Repetiu as eleccións e sacou a Franco do Valle de los Caídos, días antes da campaña electoral, todo para acadar a maioría absoluta, pero saíulle o tiro pola culata e perdeu tres escanos; o PP subiu 23, Vox 28, Podemos baixou sete e o amigo Errejón non pasou de tres. E iso custounos aos contribuíntes 140 millóns de euros. Peor imposible.
Pero a pedra de toque do político é a adversidade. Xa Franco, na súa inmensa sabedoría, comentara no enterro de Carrero Blanco aquel enigmático «no hay mal que por bien no venga», que deixara xeados aos presentes; e Pedro fíxoo seu. Que a aventura custou 140 millón de euros? Pelillos a la mar. Que a cousa está imposible? Pois hai que roela, que a boa fame non hai pan duro. Que Pablo ten cousas que non lle gustan nada, nada, nada? Pois a seguir a lección do francés Jouvert, que explicaba: «Cando teño un amigo torto, míroo de perfil». E así se chegou ao acordo e ao abrazo.
Ver para crer.
Non sabería dicir se este seu artigo vai de política ou novela rosa no enésimo episodio das interminábeis negociacións, conxeado de pensións incluído. Vostede dirá o que queira pero eu, de Claude Lelouch, quédome con L’aventure c’est l’aventure. É a ostia!