79 anos. Ao outro si, pero a min non me pesan

Foise o 2021, un mal ano, un ano cabrón que me deixou sen varios amigos queridos. E chega o 2022. Os vellos da miña infancia aínda felicitaban as festas de Nadal cun retrouso que aprenderan dos seus avós: “Feliz Nadal e que o novo ano entre con ben”. Para min entrou, que aquí estou hoxe … Ler mais

Doazón de tres retratos ao Museo Provincial de Lugo

Doazón de tres retratos ao Museo Provincial de Lugo por Siro

En setembro de 2017 fixen no Museo Provincial de Lugo unha exposición retrospectiva de debuxo e pintura, comisariada por Fernando Arribas, para dar a coñecer a miña creación plástica fóra da caricatura e do debuxo de humor, xéneros máis coñecidos despois de exercer no xornalismo gráfico case medio século. Lugo é unha cidade á que … Ler mais

A risa que molesta. Por Siro

 

siro_charlie_hebdo_3Ser humorista non debería ser unha profesión de risco porque quen fai rir, faise querer. Sen embargo esta afirmación só é válida para o autor cómico, que busca a risa pola risa e divirte con alardes de enxeño en temas que non molestan a ninguén. Non se pode dicir o mesmo do autor satírico, que procura a risa do público coa ridiculización de alguén ou de algo socialmente relevantes. Por eso nas dictaduras non se permite a sátira política, e nas democracias sempre hai alguén que quixera prohibila.

 O fanatismo relixioso

Ao fanático relixioso moléstalle a risa. Os fanáticos relixiosos non rin porque o Deus bíblico non é un Deus amable, senón un Deus terrible e temible. No xudaísmo Xeová é temido, e tamén o cristianismo se viviu moito tempo máis no temor de Deus que no amor a Deus. En O nome da rosa o monxe bibliotecario, Jorge de Burgos, mata a cantos teñen acceso ao Libro da risa, o segundo da Poética de Aristóteles, porque o home que ri síntese libre e deixa de temer a Deus.

Profesión de risco en España

Por eso, en contra do que poidese parecer, a de humorista foi sempre e en todas partes, mesmo en España, unha profesión de risco.

Don Francesillo de Zúñiga, bufón de Carlos V, autor de Crónica burlesca del emperador Carlos V, foi asasinado por orde dalgún noble molesto coas súas chanzas.

Quevedo coñeceu e sufriu os cárceres da Inquisición pola súa “indecencia del discurrir, la libertad del satirizar, la impiedad del sentir, y la irreverencia del tratar las cosas soberanas y sagradas”.

Ler mais